بابات رو پريروز توي حرم ديديم... هم کلام شديم... لبخند زديم... گل گفتيم و گل شنفتيم... بعد يهو گفت من بايد برم! گفتيم: کجا؟ بودي حالا! گفت: بايد برم بيمارستان... بچه مون دنيا اومده... :)) يکي گفت: پسرت؟ با لبخند گفت: دخترم... معصومه است اسمش...

بعد من گفتم: پس کو شيرينيت؟ (معصومه کوچولو! يادت باشه بابائيت يه شيريني حسابي به ما بدهکاره... ما يادمون نميره تا نده ول کن نيستيم!)

ايشالا کنار الطاف و محبتهاي خانواده و حضرت معصومه س پاينده باشي سالهاي سال :))