ما از کودکی می آموزیم مصونیت را، مصون ماندن از مخاطرات و ناملایمات...

یاد می گیریم که با پای برهنه نباید در کوچه و خیابان راه رفت، چرا که سنگریزه ها، شیشه های برنده و آلودگی ها به جسم ما آسیب خواهد رساند، سختی پوشیدن کفش را به جان می خریم و پاهایمان را در پوششی تنگ زندانی می کنیم تا سختی شدیدتری را تجربه نکنیم. و هرگز به کفش و پاپوشهای دیگر با دید ضد آزادی نمی نگریم. چرا که عادت کرده ایم و از کودکی بارها تمرینش نموده ایم...

از دیگر آموختنی هایی که از کودکی تمرین می کنیم، حجاب است. پوشش چادر را از سنین پایین به قامت خود می کشیم و امور روزمره را با آن تمرین میکنیم، تا در سرما و گرما، با کیف و زنبیل و ... چادرمان را نگاه داریم و حجابمان را حفظ کنیم... و اینگونه از دیده هوس آلود و نگاه حرام حفظ میشویم. مصون می مانیم از نیات سوء بیماردلان. و هرگز حجاب برتر را سلب آزادی خویش نمی دانیم، چرا که با آن خو گرفته ایم. و اندک سختی آن را به جان می خریم تا رنجش عظمی را به جان نخریم...